Rozdział 3

     No to okej... Przepraszam, że mnie tak trochę dłużej nie było, ale wena bawiła się ze mną w chowanego, razem z czasem :") Wybaczcie, życzę miłej zabawy i bardzo proszę o jakieś komentarze... <33

Z góry przepraszam, że jest taki krótki ten rozdział ;c 

-------------------------------------------------------------------------------------

                                               ***

- Halo! July, jesteśmy już, wstawaj śpiąca królewno. – Harry tak się darł, że musiałam się obudzić. To normalne, że zasypiam w podróżach. Te żmudne 5 godzin w samochodzie działało na mnie usypiająco.

Gdy wyszłam z auta, znajdowałam się przed zwyczajnym wieżowcem mieszkalnym. Nie wyróżniał się, był raczej przeciętny wśród tych okolic.

- No dobra… chcę cię tylko ostrzec, że pierwsze spotkanie z Louisem nie zawsze jest.. idealne. Trzeba go lepiej poznać. – zakłopotał się. Nie wiem co konkretnie miała na celu jego wypowiedź, ale coraz bardziej zaczynam się bać tego Louisa. Gdyby ten jego przyjaciel byłby normalny i bezpieczny, zapewnie nie pierdoliłby, że pierwsze wrażenie na nim, nie jest najlepsze.

- Zaczynam się go bać. – zrobiłam minę pełną żalu, zakładając kosmyk włosów za ucho.

                                                                    ***

Harry zapukał do ciemno brązowych drzwi  i podciągnął rękawy od swojej koszuli. Boże, ta koszula była tak zjechana… Z resztą, jego buty też. Nigdy nie spotkałam się z takim  specyficznym stylem.  Wyglądał niedbale, ale zarazem seksownie. Jestem pewna, że laski się do niego kleją. Jak do rzepa. Po chwili zza progu wyłonił się niższy od Harry’ego szatyn, ubrany w zupełnie innym stylu.

- Harry! Nareszcie jesteś, ty moja cioto!

- Cześć Louis! Tak miło mi cię widzieć, ty druga cioto. – Harry kipiał zirytowaniem. Przez te ich przywitania, nie mogłam powstrzymać chichotu.

- Czy mi się zdaje, czy moja ciota znalazła sobie dziewczynę?

Ha ha, on naprawdę go wkurwiał. Komiczny widok.

- Kurwa! Nie nazywaj mnie tak, wiesz jak tego nie lubię!

Co za bulwers.

- Wiem, że tego nie lubisz, ale ja lubię gdy się denerwujesz. Wtedy wyglądasz jak ciota. – nawet nie zauważyłam kiedy na moją twarz wkradł się szeroki uśmiech, spowodowany tą sytuacją. Wspominałam, że dalej staliśmy na korytarzu?

- Dokończymy to później Tomlinson. – wydyszał Harry. – to jest July. Można powiedzieć, że ją przygarnąłem.  Chyba nie masz nic przeciwko temu, aby zatrzymała się u nas na pewnie czas?

Louis uniósł brwi do góry i wygiął dolna wargę na wierzch, po chwili się uśmiechając. To chyba dobrze, że się uśmiecha.

- Oczywiście że nie mam nic a nic przeciwko temu, aby July się u nas zatrzymała. Wygląda jak aniołek.

Aha, czyli kolejny koleś, który chce usłyszeć moje kazania, żeby mnie tak nie nazywał?

- Czy wy kurwa czytacie sobie w myślach, czy co?

Ich miny przejawiały się zdziwieniem i rozbawieniem. Ja pierdolę, psychole z uśmiechami na ryju.

- Nie rozumiem o co ci chodzi. – Harry zgrywał niewiniątko. Oj, ja i m zrobię piekło w tym domu.

- Po prostu mnie tak nie nazywajcie, dobrze? Wtedy może przeżyjecie tą noc.

- Awr! Widzę, że aniołek ma charakter!

No nie pierdol.

- Dobra Lou, możemy w końcu wejść? – zapytał się Harry. Tomlinson wyjechał z tymi swoimi gestami dżentelmena i ruchem ręki, zaprosił nas do środka. Przeszłam przez próg i miałam ochotę odwrócić głowę w inną stronę, byleby tam nie patrzeć. Syf i burdel. Żadne inne słowa tego nie opiszą. Wszystkie ciuchy były porozpierdalane we wszystkich kątach jak po jakiejś wojnie, a na dywanie roiło się od okruszków popcornu i chipsów. Obłęd. Jak można mieszkać w takiej chujni.

- Ja pierdole! Louis, wbijałem ci do tego pustego łba, że ja nie przyjeżdżam do ciebie po to, żeby sprzątać ten syf kurwa!

Znów ta scenka, czyli nerw Harry’ego i zwał Lou. Jak oni się świetnie dogadują.

- Hazz, wyluzuj. – jego rysy twarzy złagodniały, jednak ta jego jajcarska twarz, nie znikała do końca. – postaram się to posprzątać.

Nie wiem czy to był jakiś wielki krok dla Tomlinsona, ale Harry był tym cholernie rozbawiony.

- Ty? Ty to posprzątasz? – uniósł brwi do góry, po chwili unosząc również kąciki ust. – Louis, proszę cię. Nigdy jeszcze nic nie posprzątałeś przy mnie. Zawsze tylko obijasz tą dupę przed telewizorem.

- Ej, stary. – zaczął i przysiadł na oparciu od sofy. Gdyby nie ten syf na niej, byłaby całkiem ładna. – posprzątam to tylko ze względu na gościa i na twoje nerwy.

Mogę to nazwać dramą? Harry zrobił minę wielkiego łaskawcy i westchnął.

- Ta. Domyślałem się tego.  – rzucił zwracając swój wzrok na mnie. Przez ułamek sekundy dojrzałam głębie jego tęczówek. Kipiące zielenią, przykryte pod wachlarzem rzęs. – Chcesz coś może do picia?

- Umm.. może jakiś sok poproszę.- wyjąkałam. Kurwa, nienawidzę tego, brzmię wtedy jakbym nie umiała się wysłowić.

Harry ruszył w stronę nie dość przestronnej kuchni i wyciągnął wysoką, wąską szklankę, nalewając do niej soku pomarańczowego.

- Trzymaj. – podał mi naczynie z pomarańczową cieczą.

- Dziękuję. – odpowiedziałam z ciepłym uśmiechem i upiłam łyk.

   Odstawiłam szklankę na blat i odwróciłam głowę, w celu zobaczenia jak radzi sobie pan Louis. Grymas wymalowany na jego twarzy wyglądał przekomicznie. On chyba nie był skory do sprzątania.