Prolog

          No więc... Oto prolog fanfika o Louisie. Mam nadzieję, że się Wam spodoba i proszę o przeczytanie notki pod postem ♥




---------------------------------------------------------------------

                Idiotka. To właśnie teraz o sobie myślałam. Jak mogłam pojechać w tak odległą podróż jakimś starym gratem, który zepsuł się na środku jakiegoś totalnego pustkowia? Prosta, jednopasmowa droga, a po obu stronach grunt, bez kropli życia. Żadnych drzew, domów, czegokolwiek.  Otaczała mnie irytująca cisza. Trzasnęłam drzwiami od pojazdu i oparłam się o bagażnik. Głośne westchnięcie wydało się z moich ust. Zdjęłam bluzę, zostając tylko w białym obcisłym podkoszulku i rurkach. Temperatura dała się we znaki. Do głowy przychodziło pełno pomysłów. Niestety żaden z nich, nie miał najmniejszego sensu. Przeczesałam palcami po włosach, które ułożyły się w nieładzie. Kolejny raz rozejrzałam się w poszukiwaniu pomocy, w postaci śladu cywilizacji. Pusto. Słońce coraz szybciej chowało się za horyzontem, a ja nadal bezczynnie stałam oparta o tył auta. Musiałam podjąć ostateczną decyzję – ruszyć w dalszą drogę pieszo. Nie miałam innego wyjścia, tylko iść w stronę Doncaster, które było celem mojej podróży. Miejmy nadzieję, że załapię się na jakiś autostop.

                                                                      ***

              - Ej lala. – dobiegł mnie szorstki głos jakieś mężczyzny. Ten ton mowy, chyba nie wróżył dobrze. Postanowiłam nie zwrócić na to uwagi, jednak próba zaczepki powtórzyła się.

- Ej lala. Powiedziałem coś.

Wtedy już wiedziałam, że on się nie odczepi. Odwróciłam się i ujrzałam grupkę czterech mężczyzn. Dresy. Idealnie, spotkać takich zjebów na początku jakiegoś opustoszałego  miasteczka. Dla nich to świetny czas i miejsce na ich zamiary.

- Co? – zapytałam nerwowo przygryzając dolną wargę.

- A jak myślisz?

No to mamy dwie opcje; gwałt lub rabunek. Teraz tylko czekałam na odpowiedź. Obstawiałam drugą opcję, bo dresiarzom nie zależy na zdobyciu laski na noc.  

-  Ja pierdole, możemy dojść do rzeczy? – starałam się ukryć zwiększający się strach, ale chyba mi to nie wychodziło. Niestety byłam bardzo bojaźliwą osobą, drobną dziewczyną. Nie lubiłam tych cech u siebie.

- Kotku, nie tym tonem. Daj tylko to co masz, telefon, pieniądze, dobrze? – jego ton przesłodzony był ironią. Reszta tych idiotów stała i patrzyła się, zgrywając macho. Założę się, że gdyby przyszło co do czego i jakiś spory koleś im dowalił i skończyłoby się złamanymi żebrami i krwawiącym łukiem brwiowym to skończyliby z tym gównem.

- Nie dam wam nic! Odwalcie się! – krzycząc przyśpieszyłam kroku. Tradycyjnie skończyło się na mocnym uścisku na moich nadgarstkach.

- Dasz nam, czy tego chcesz czy nie.

Zostałam uniesiona za ręce i nogi. Wyrywałam się, jednak bez skutków. Ich siła górowała nade mną. Jeden z nich wyciągnął telefon z mojej tylnej kieszeni, zaś gdy drugi wziął portfel. Przeszukali moje kieszenie, nie zostawiając nic. Upadłam z hukiem na ziemię, obijając przy tym tyłek i łokieć.

- Dzięki lala. – rzucił jeden z nich wyciągając banknot z mojego czarnego, podłużnego portfela. – I przy okazji masz fajny telefon. Przyda mi się.

Skończone skurwysyny. Jak tak można traktować kobiety, ludzi?! Już nawet nie chciałam ich gonić. I tak tyłek bolał mnie zbyt bardzo. Ledwo zwlokłam się z ziemi i z jękiem i wyprostowałam plecy. Wspaniale, idealnie, wręcz przecudownie. Tyłek mnie boli, zimno mi, nie wiem gdzie jestem i na dodatek nie mam przy sobie nic konkretnego. Telefon i portfel z zawartością 300 funtów poszedł się jebać. Kolejna decyzja o jeszcze gorszej podróży została podjęta. No cóż, to oznacza że muszę się szwendać po różnych miejscach. Postanowiłam zacząć od szukania miejsca na nocleg, co okazało się być cholernie trudne. 

--------------------------------------------------

No i jak? Nie wiem totalnie co o tym sądzić.. Liczę na wasze opinie w komentarzach :'') No i jeśli wam się podoba to kolejny rozdział powinien pojawić się za około 2 dni <3 

PĄCZEK WAS KOCHA ♥